H O E S T A I K I N H E T L E V E N N A H E T O V E R L I J D E N V A N M I J N V A D E R ?
Mensen vragen mij met regelmaat: hoe ga je om met het overlijden van je vader?
Op 30 okt 2019 deelde ik via social media dat ik mijn vader wilde vergeven nadat ik hem, door omstandigheden, 20 jaar niet had gesproken.
Op 6 november 2019 heb ik te horen gekregen dat hij op 26 september 2019 helaas was overleden, méér dan een maand voordat ik de vergevingsbrief schreef en deze brief wilde overhandigen aan hem!
Mensen vroegen mij; hoe voelt dat voor jou en hoe verwerk je zoiets?
Ik had geen andere keuze dan van proces van vergeving over te gaan in rouwen, zonder dat ik afscheid kon nemen van zijn fysieke lichaam! Hij was immers al gecremeerd.
Maar ik kan je vertellen dit was voor mij oprecht de heftigste periode in mijn leven.
Waarom? Ik liet alle emoties toe, ik ging het aan en niet meer uit de weg wat ik voelde. Juist doordat ik zó dicht bij mezelf sta, kan ik alle emoties ook écht voelen en kwamen ze in deze situatie ook écht knetterhard binnen!
Zo’n vijf jaar geleden had ik het niet toegelaten, maar had ik het in mijn enorm grote “rugzak” gestopt en door... door om te overleven!
Ik heb dit kunnen dragen doordat ik alles heb beschreven... maar écht alles: alle emoties, gevoelens heb ik opgeschreven en er zijn heel wat tranen gevloeid. Soms kon ik niet eens ophouden met huilen.
Waar heb ik dan het meeste moeite mee gehad?
Überhaupt dat hij alleen is gestorven en ook de tijd ervoor alleen, maar écht niemand van familie of vrienden om zich heen had. Niemand... alleen gestorven..dat raakt mij.
Daarbuiten; Ik kon hem ook niet meer (fysiek) mijn vergevingsbrief overhandigen en hem omarmen in mijn leven.
Ik zou mijn vader willen laten voelen dat ik hem toe zou willen toelaten in mijn leven en volledig wil omarmen om wie hij is.
Ik zou hem een warm welkom willen laten voelen, ook doordat hij al 15 jaar op straat leefde en veiligheid en warmte voelen heel belangrijk is voor ieder mens!
Daarbuiten wilde ik hem laten weten een vader-dochter band op te willen bouwen. Waarbij we niet terugkijken naar het verleden, maar vooral mooie herinneringen zouden maken voor de toekomst.
Wat voelde ik toen ik hoorde dat mijn vader ruim een maand ervoor was overleden en geen afscheid had kunnen nemen van hem?
Ik brak... ik zakte door mijn knieën voor de kledingkast...de tranen vloeiden over mijn wangen.... ik vroeg mij af... waarom nu... waarom nu... net op het moment dat ik een vergevingsbrief had geschreven!
Hij zou nóóit meer fysiek in mijn leven zijn... en... ik kwam erachter dat ik letterlijk helemaal niets, maar écht helemaal niets van hem wist omdat ik al 20 jaar geen contact met hem had... f*ck zeg.., die kwam binnen.... weer rolden de tranen over mijn wangen.
E N N U?
Ik kan het niet eens in woorden uitdrukken, want die doen nog tekort.
Ik ben het rouwproces écht bewust aangegaan. Ik heb héél veel geschreven, het is bijna een boekwerk geworden zeg maar .
HET MOOISTE IS; ik sta zó in verbinding met hem. Ik kan mijn vader oproepen wanneer ik wil en dan stroomt de energie voelbaar door mijn lichaam. En dat... dat heb ik héél de 20 jaar niet zo gevoeld, zelfs mijn hele leven heb ik deze verbinding nog nooit zo sterk gevoeld.
En... hij heeft nooit iets van de wereld gezien, maar mijn solo reis naar Thailand van een maand.. daar was hij dagelijks bij... wat ik heb meegemaakt, heeft ook hij beleefd..
Zijn as heb ik namelijk laten verwerken in een bijzonder en voor mij waardevol sieraad. Hij was er fysiek niet bij, maar ik weet en voel, dat ook hij mijn bijzondere reis heeft beleefd. Op een ander niveau... maar hij was erbij... enorm voelbaar .
Het vervult mijn hart, als ik eraan denk dat hij dichtbij mij is. Het geeft mij kracht, rust en liefde dat het leven echt niet op houdt als iemand komt te overlijden...
DE verbinding die ik nu voel met hem, is zó bijzonder... en ja... ik ben er enorm dankbaar voor.. maar écht dankbaar voor dat ik deze verbinding mag voelen... na 20 jaar geen verbinding met mijn vader te hebben gevoeld
Pap, bedankt voor dit ontzettend mooie geschenk welke je met mij wil delen. Love you EN je weet, je gaat overal met mij mee.
Je hebt weinig van de wereld gezien, maar ik ben een persoon die het avontuur opzoekt en heel veel gaat reizen...
Weet jij ben overal bij... ik draag je bij mij... je as zit in mijn ketting... Je gaat het ervaren... voel je het?
JA, want die voel ik zelfs, trots op je dat je mijn papa bent en nog steeds, ondanks dat je niet meer in de fysieke wereld bent.