Hoe een dag anders kan verlopen!
En vandaag was zo’n dag. Voor mij een hele bijzondere, maar ook een rare dag, waarbij ik mijn ervaring graag met jullie wil delen.
Ik was onderweg naar mijn werk vanochtend, iets later dan normaal, maar dat heeft zo moeten zijn blijkt wel.
Want... onderweg naar mijn werk, zie ik mijn vader van een afstand staan. Mijn vader waar ik al 18 jaar geen contact mee heb, al 15 jaar op straat leefde (zonder vast verblijf) zie ik op 20 meter afstand van mij een sigaar roken ...
Oké...en nu denk ik... spreek ik hem aan of loop ik door... aahhh mijn gedachten schieten alle kanten op... maar ik besluit om door te lopen, gelukkig zag of herkende hij mij niet.
Dan... 50 meter verder vraag ik mezelf af: wat maakt dat ik nu doorloop, waarom spreek ik hem niet gewoon aan?
Ik hoop nm al enige tijd dat ik hem tegenkom, omdat hij nergens te traceren is en ik met een hoop vragen zit. Maar waar ben ik dan nu bang voor? Wat is nu het ergste dat er kan gebeuren als ik hem wel aan zou spreken? Ppfff en deze gedachten had ik allemaal binnen 1 minuut. Okay, ik ga een paar sec bewust stilstaan en ga voelen wat ik hierin nu wil...
Dan verzamel ik mijn moed en draai om... Benieuwd of hij inmiddels weg is of nog op de trottoir staat..
ja... hij staat er nog. Ik voel opluchting dat hij er nog staat en ik de kans krijg om hem aan te spreken.
Okay, ik adem diep in en uit, ga voor hem staan en zeg “Hoi”!
Hij kijkt me verbaasd aan als ik hoi zeg, alsof hij wil zeggen; wie ben jij?
Dan een paar seconden later zegt hij; och Brigit jij bent het. “Ja” zeg ik. ‘Heb je zin en tijd om een bakkie te pakken’ vraag ik!
“Ja” zegt hij en we lopen allebei verbouwereerd door hetgeen wat er gebeurd is, naar het dichtstbijzijnde terras.
In een volgende fb post zal ik jullie meenemen hoe mijn ervaring was om mijn vader na 18 jaar weer te spreken, anders wordt deze post ook wel heel lang!
Reactie plaatsen
Reacties