Na mijn post van afgelopen maandag, toen ik mijn vader op 1 oktober 2018 na 18 jaar weer sprak door een “toevallige” ontmoeting, ben ik overspoeld met reacties. Ik heb zoveel warme reacties ontvangen via social media en privéberichten, app etc, dat ik er nog ondersteboven van ben. Dat was ik al van de bijzondere ontmoeting. Maar bovenal ben ik vooral mega dankbaar voor deze bizarre, maar mooie dag. Ik heb behoefte om de “toevallige ontmoeting” met mijn vader eerst te laten “landen” en ook de overweldigende berichten binnen te laten komen.
Ik ben nm écht geraakt door de ontmoeting na 18 jaar (logisch uiteraard), maar ook de reacties op mijn post.
Er blijkt zoveel herkenning te zijn vanuit jullie en dan lees ik de verhalen over jullie eigen gemis mbt het contact met vader / moeder of met eigen kids in mijn inbox en dan.. dan moet ik ff slikken... ppfff die berichten die jullie met mij delen, komen nm écht binnen!
Mijn inbox en app lopen momenteel gestaag vol met: en hoe loopt het af/ wat is het vervolg/ ben zó benieuwd etc.. en ik weet... ik hoef het niet te delen, maar héél eerlijk, ik vind het zelf mooi om te delen, juist ook omdat ik mijn kwetsbare kant laat zien en die mag er ook zijn. En daarbuiten vind ik het mooi en bijzonder als ik andere wellicht kan inspireren!
Ik neem jullie graag hierin mee, maar eerst... eerst wil ik het zelf allemaal rustig laten landen en voelen.
En ik bedoel écht voelen wat het met mij heeft gedaan i.p.v. zoals ik in het verleden altijd handelde; niet zeuren en gewoon doorgaan.
Binnenkort zal ik jullie meenemen in wat het met mij heeft gedaan.
Reactie plaatsen
Reacties