Het vervolg van de ontmoeting met mijn vader...

We liepen allebei verbouwereerd door de onverwachte ontmoeting naar het terras.
Eenmaal een terrasje uitgekozen en een kop koffie te hebben besteld begon het gesprek. Over en weer vragen hoe de afgelopen 18 jaar beleefd zijn. Hij was zichtbaar blij om mij te spreken, dat zag ik aan zijn gezicht, maar hij vond het ook erg onwennig.
Het deed me goed dat ik hem aangesproken had.

En ik kan wel een grote mond hebben, maar ook voor mij was het onwennig. 
Puur gewoonweg omdat iemand 18 jaar niet in je leven is geweest...en dat betreft dan je vader.. dat is oprecht vreemd!
Hij viel met regelmaat tijdens het gesprek terug naar hetgeen waar het gestopt is... 18 jaar geleden. Met name over vriendinnen en vrienden van die tijd. En die begrijp ik volkomen, daar hij geen deelgenoot is geweest van mijn leven de afgelopen 18 jaar. 

Ik vroeg hem wat hij nu beleeft, wat hij doet/uithangt, zodat ik daar een beter beeld bij had. Dit doordat ik dus niets van hem wist/weet en hij ook geen vast onderkomen heeft. Misschien kun je je mijn vorige post nog herinneren? Hierin deelde ik dat ik ontzettend veel vragen had opgesteld na mijn paardencoach sessie, want stel je voor dat ik hem onverwachts tegen zou komen.

Ik kan je eerlijk zeggen, één vraag heb ik gesteld van al de vragen die ik opgesteld had. Maar hij reageerde hier niet (eerlijk) op, eerder ontwijkend, waarop ik héél verontwaardigd reageerde, maar ook hier reageerde hij niet op. Mijn ogen spreken altijd boekdelen en ik weet zeker dat ook hij dat gezien en gevoeld moet hebben. Meteen voelde ik door zijn reactie; dit is niet het juiste moment, nu niet een ieder geval!
Waardoor ik de keuze maakte om over de welbekende koetjes en kalfjes te praten en puur in het moment wilde zijn. Ik liet het gebeuren. 

Na 2 kopjes koffie namen we afscheid van elkaar. Ik kwam terug van de toilet en hij stond op, keek mij aan en zei; fijn je gezien te hebben, het gaat je goed en tot ooit... dusss...”tot ooit “ herhaalde ik deze zin in gedachten! Okay, maar wat wil ik hierin?.. wil ik dit wel?...of toch niet?... dit laatste ging zo snel, dat ik niet meer bewust kon voelen wat ik er zelf in wilde. 

Ik nam het voor lief en mijn vader stak een hand naar mij uit om mij te bedanken en gedag te zeggen bij het afscheid.
Dit voelde niet goed en héél stijf om deze bijzondere ontmoeting op deze manier af te sluiten. Ik benoemde dat ook naar hem; “een hand vind ik wel heel stijf na deze bijzondere ontmoeting”, waarop ik hem een knuffel gaf. Daarna liepen we het terras af..
Hij liep naar links en ik naar rechts... totaal flabbergasted van deze ontmoeting heb ik niet eens meer omgekeken.

En toen thuis; ik barstte in tranen uit. 
Waarom? Puur door de onverwachte ontmoeting en omdat hij geen eerlijk/ontwijkend antwoord gaf op die ene vraag die ik stelde. 
Gelukkig mijn toenmalige partner, die mij in alles steunde, diepgaande gesprekken mee had en zorgde dat ik tot nieuwe inzichten kw, waardoor ik groei en wij samen (dagelijks) groeiden! 

Hij vroeg mij; wat heb je van hem nodig om dit stukje uit je verleden te (mogen) omarmen? Heb je behoefte aan; “het spijt me”, “ik had het anders moeten doen” of... “waar heb jij behoefte aan” vroeg hij mij nogmaals? Vrijwel meteen kreeg ik een inzicht; 
“Nee, ik heb niets van hem nodig, geen ‘het spijt me’ oid. Het is een gebeurtenis uit het verleden en daar kan ik nu niets meer aan veranderen. Wel heb ik NU een keuze hoe hiermee om te gaan”. Soww dat floepte ik er gewoon in 1 zin uit!

En heel eerlijk, zo sta ik al geruime tijd in het leven, maar soms vervaagt het zoals het voorval hierboven. 
Maarre.. fieuwww, héél fijn zo’n top partner en ook zo’n mooi zelfinzicht na deze ontmoeting.
Volgende week neem ik jullie mee in mijn slot post betreffende de ontmoeting, want anders worden alle posten wel erg lang..

Ik zal jullie dan meenemen wat het met mij gedaan heeft en hoe ik er NU in sta.