Hoe nu verder....

H O E  S T A  I K  I N  H E T  L E V E N  N A  H E T  O V E R L I J D E N  V A N  M I J N  V A D E R ?Mensen vragen mij met regelmaat: hoe ga je om met het overlijden van je vader?Op 30 okt 2019 deelde ik via social media dat ik mijn vader wilde vergeven nadat ik hem, door omstandigheden, 20 jaar niet had gesproken.Op 6 november 2019 heb ik te horen gekregen dat hij op 26 september 2019 helaas was overleden, méér dan een maand voordat ik de vergevingsbrief schreef en deze brief wilde overhandigen aan hem!Mensen vroegen mij; hoe voelt dat voor jou en hoe verwerk je zoiets?Ik had geen andere keuze dan van proces van vergeving over te gaan in rouwen, zonder dat ik afscheid kon nemen van zijn fysieke lichaam! Hij was immers al gecremeerd.Maar ik kan je vertellen dit was voor mij oprecht de heftigste periode in mijn leven.Waarom? Ik liet alle emoties toe, ik ging het aan en niet meer uit de weg wat ik voelde. Juist doordat ik zó dicht bij mezelf sta, kan ik alle emoties ook écht voelen en kwamen ze in deze situatie ook écht knetterhard binnen!Zo’n vijf jaar geleden had ik het niet toegelaten, maar had ik het in mijn enorm grote “rugzak” gestopt en door... door om te overleven!Ik heb dit kunnen dragen doordat ik alles heb beschreven... maar écht alles: alle emoties, gevoelens heb ik opgeschreven en er zijn heel wat tranen gevloeid. Soms kon ik niet eens ophouden met huilen.Waar heb ik dan het meeste moeite mee gehad?Überhaupt dat hij alleen is gestorven en ook de tijd ervoor alleen, maar écht niemand van familie of vrienden om zich heen had. Niemand... alleen gestorven..dat raakt mij.Daarbuiten; Ik kon hem ook niet meer (fysiek) mijn vergevingsbrief overhandigen en hem omarmen in mijn leven.Ik zou mijn vader willen laten voelen dat ik hem toe zou willen toelaten in mijn leven en volledig wil omarmen om wie hij is.Ik zou hem een warm welkom willen laten voelen, ook doordat hij al 15 jaar op straat leefde en veiligheid en warmte voelen heel belangrijk is voor ieder mens!Daarbuiten wilde ik hem laten weten een vader-dochter band op te willen bouwen. Waarbij we niet terugkijken naar het verleden, maar vooral mooie herinneringen zouden maken voor de toekomst.Wat voelde ik toen ik hoorde dat mijn vader ruim een maand ervoor was overleden en geen afscheid had kunnen nemen van hem?Ik brak... ik zakte door mijn knieën voor de kledingkast...de tranen vloeiden over mijn wangen.... ik vroeg mij af... waarom nu... waarom nu... net op het moment dat ik een vergevingsbrief had geschreven!Hij zou nóóit meer fysiek in mijn leven zijn... en... ik kwam erachter dat ik letterlijk helemaal niets, maar écht helemaal niets van hem wist omdat ik al 20 jaar geen contact met hem had... f*ck zeg.., die kwam binnen.... weer rolden de tranen over mijn wangen.E N  N U?Ik kan het niet eens in woorden uitdrukken, want die doen nog tekort.Ik ben het rouwproces écht bewust aangegaan. Ik heb héél veel geschreven, het is bijna een boekwerk geworden zeg maar .HET MOOISTE IS; ik sta zó in verbinding met hem. Ik kan mijn vader oproepen wanneer ik wil en dan stroomt de energie voelbaar door mijn lichaam. En dat... dat heb ik héél de 20 jaar niet zo gevoeld, zelfs mijn hele leven heb ik deze verbinding nog nooit zo sterk gevoeld.En... hij heeft nooit iets van de wereld gezien, maar mijn solo reis naar Thailand van een maand.. daar was hij dagelijks bij... wat ik heb meegemaakt, heeft ook hij beleefd..Zijn as heb ik namelijk laten verwerken in een bijzonder en voor mij waardevol sieraad. Hij was er fysiek niet bij, maar ik weet en voel, dat ook hij mijn bijzondere reis heeft beleefd. Op een ander niveau... maar hij was erbij... enorm voelbaar .Het vervult mijn hart, als ik eraan denk dat hij dichtbij mij is. Het geeft mij kracht, rust en liefde dat het leven echt niet op houdt als iemand komt te overlijden... DE verbinding die ik nu voel met hem, is zó bijzonder... en ja... ik ben er enorm dankbaar voor.. maar écht dankbaar voor dat ik deze verbinding mag voelen... na 20 jaar geen verbinding met mijn vader te hebben gevoeld Pap, bedankt voor dit ontzettend mooie geschenk welke je met mij wil delen. Love you EN je weet, je gaat overal met mij mee.

Iemand missen is moeilijk, maar iemand liefdevol loslaten en omarmen is voor mij nog een lastig thema merk ik!

Allereerst wil ik aangeven dat ik dit bericht deel, in de hoop dat ik andere kan inspireren mbt vergeven van een dierbare of het lang geen contact hebben gehad met iemand in je omgeving. Voor je het weet is de persoon er nm écht niet meer en dan heb je geen andere keuze... ik neem je mee in mijn verhaal... Dit verhaal is echt héél persoonlijk, maar voelde dat ik dit wilde delen met jullie.. al komt er maar 1 persoon tot een ander inzicht, dat is voor mij al voldoende ❤️...

Wellicht weten jullie nog dat ik schreef in mijn blogs (oktober vorig jaar) over de onverwachte ontmoeting met mijn vader na 18 jaar! Ik nam jullie mee, in het gehele verhaal en wat het met mij deed!

5e blog... hoe sta ik zelf erin mbt de ontmoeting met mijn vader...

De dag dat ik hem onverwachts ontmoette en ik een mooi zelfinzicht kreeg (zie vorige post), moest ik eerst ff bijkomen.Alle emoties kwamen voorbij en ik liet het even gebeuren. Ik heb de afgelopen 10-12 jaar héél veel geleerd en dat is oa dat ik minder hard mag zijn voor mezelf en veel meer zelfliefde mag tonen. Vandaar dat ik even bewust wilde voelen en de tijd nemen wat de bijzondere ontmoeting met mijn vader, die ik 18 jaar niet gezien had, mij nu heeft gedaan.

Ik zal jullie eerst meenemen in de laatste jaren…. Ik had mijn vader toen 18 jaar niet gesproken. Ik wilde hem ook niet spreken, had er op 22 jarige leeftijd zelf voor gekozen om geen contact met hem te hebben.En ja, die beslissing maak je niet zomaar zullen we maar zeggen.Ik kan me nog herinneren dat ik 10 jaar geleden net voor kerst een FB post van iemand zag, mijn broertje belde me erover om dit te delen met mij. Ik herkende mijn vader meteen op deze foto en las de tekst die erbij stond;Hierin stond dat men medelijden had met deze man/zwerver en ook hem een fijne kerst gunde. Pppfff, ik kan je vertellen die kwam toen wel binnen.Ik las de reacties die eronder stonden, je zult het niet geloven, maar de reacties liepen uiteen van;🔹 Ik ken hem, dat is…. En dan werd een hele andere naam benoemd🔹Ik ken zijn vader (mijn opa dus) en deze dronk nogal veel, dus ik snap wel dat hij een ‘ontspoorde’ zoon heeft;Mijn opa heb ik nog gekend, maar die herinnering heb ik verre van wat er beschreven werd🔹Tot reacties zoals… dat is mijn vader, maar ik wil geen contact met hem; En heel eerlijk, ik kende heel de vrouw niet die reageerde. Sterker nog, ik had haar nog nooit gezien!Hoe bizar is dat, dat er zó gereageerd wordt. Ik voelde mij dan ook niet geroepen om hierop te reageren. Daarbuiten was ik nog niet zover als ik nu ben en had ik de behoefte nog niet om in contact te komen met hem.Anyway in het jaar 2018 heb ik een aantal paardencoachsessie gehad bij Henk & Esther te Cromvoirt. Ik sta er nog van te kijken wat de paarden mij hebben laten inzien. Door de paardencoach sessie, werd mij nm oa duidelijk waar ik nog iets mee moest doen. Dit doordat ik letterlijk een blokkade voelde bij mijn maagstreek en ik wilde dat deze opgeheven zou worden.Ik wist dat ik oa mijn vader hiervoor moest opzoeken om het eea helder te krijgen voor mezelf. Maar hij woonde nergens officieel, dus de gemeente hoefde ik niet te bellen. Daarbuiten was ik hem wel een paar keer tegengekomen in die jaren ervoor, maar ik was er nog niet aan toe om hem aan te spreken.Doordat ik hem weleens zag lopen of fietsen met héél zijn hebben en houden, had ik het vermoeden dat hij bij Pater Poels of Taverne werd opgenomen (opvanghuis in Tilburg).Ik heb deze instanties gelijk na de sessie met het paard gebeld, maar deze konden mij allebei niet van informatie voorzien, puur om de privacy van de cliënt niet in gevaar te brengen. Okay, ik snap dat. Maar waar sta ik dan als dochter die haar vader na 18 jaar wil spreken. Waar kan ik dan terecht vroeg ik me af!Ik had geen andere keuze dan gewoon zelf afwachten tot ik hem onverwachts tegen zou komen. Ondertussen had ik al mijn vragen op papier gezet en ook in mijn telefoon, want stel je voor dat ik hem onverwachts tegen zou komen!Begin sept. 2018 had ik (paarden) coach Henk aan de telefoon. Hij zei; Brigit, ik heb echt het gevoel dat je hem binnenkort tegenkomt. Je bent er bewust en onbewust mee bezig, dus ik verwacht dat dit snel gaat gebeuren. Ik zei tegen hem, ik ga nu met vakantie en daarna ga ik bekijken wat ik nog kan doen om hem te vinden. Dat het resulteerde dat ik terugkwam van vakantie en kort daarna mijn vader zou ontmoeten, had ik nooit gedacht. En er zat nog geen 3 weken tussen het telefoongesprek met Henk en de “toevallige” ontmoeting met mijn vader!Hoe bijzonder en mooi is dat 🙏🏼!Zo zie je ook wat de kracht van gedachte met je doet….Ik zal jullie volgende week meenemen in hoe het verloop van de ontmoeting met mijn vader is geweest… Anders wordt ook deze post wel weer heel lang.. 

We liepen allebei verbouwereerd door de onverwachte ontmoeting naar het terras.Eenmaal een terrasje uitgekozen en een kop koffie te hebben besteld begon het gesprek. Over en weer vragen hoe de afgelopen 18 jaar beleefd zijn. Hij was zichtbaar blij om mij te spreken, dat zag ik aan zijn gezicht, maar hij vond het ook erg onwennig.Het deed me goed dat ik hem aangesproken had.

Na mijn post van afgelopen maandag, toen ik mijn vader op 1 oktober 2018 na 18 jaar weer sprak door een “toevallige” ontmoeting, ben ik overspoeld met reacties. Ik heb zoveel warme reacties ontvangen via social media en privéberichten, app etc, dat ik er nog ondersteboven van ben. Dat was ik al van de bijzondere ontmoeting. Maar bovenal ben ik vooral mega dankbaar voor deze bizarre, maar mooie dag. Ik heb behoefte om de “toevallige ontmoeting” met mijn vader eerst te laten “landen” en ook de overweldigende berichten binnen te laten komen. Ik ben nm écht geraakt door de ontmoeting na 18 jaar (logisch uiteraard), maar ook de reacties op mijn post. Er blijkt zoveel herkenning te zijn vanuit jullie en dan lees ik de verhalen over jullie eigen gemis mbt het contact met vader / moeder of met eigen kids in mijn inbox en dan.. dan moet ik ff slikken... ppfff die berichten die jullie met mij delen, komen nm écht binnen!Mijn inbox en app lopen momenteel gestaag vol met: en hoe loopt het af/ wat is het vervolg/ ben zó benieuwd etc.. en ik weet... ik hoef het niet te delen, maar héél eerlijk, ik vind het zelf mooi om te delen, juist ook omdat ik mijn kwetsbare kant laat zien en die mag er ook zijn. En daarbuiten vind ik het mooi en bijzonder als ik andere wellicht kan inspireren! 

Hoe een dag anders kan verlopen!En vandaag was zo’n dag. Voor mij een hele bijzondere, maar ook een rare dag, waarbij ik mijn ervaring graag met jullie wil delen.Ik was onderweg naar mijn werk vanochtend, iets later dan normaal, maar dat heeft zo moeten zijn blijkt wel.Want... onderweg naar mijn werk, zie ik mijn vader van een afstand staan. Mijn vader waar ik al 18 jaar geen contact mee heb, al 15 jaar op straat leefde (zonder vast verblijf) zie ik op 20 meter afstand van mij een sigaar roken ...Oké...en nu denk ik... spreek ik hem aan of loop ik door... aahhh mijn gedachten schieten alle kanten op... maar ik besluit om door te lopen, gelukkig zag of herkende hij mij niet.Dan... 50 meter verder vraag ik mezelf af: wat maakt dat ik nu doorloop, waarom spreek ik hem niet gewoon aan? Ik hoop nm al enige tijd dat ik hem tegenkom, omdat hij nergens te traceren is en ik met een hoop vragen zit. Maar waar ben ik dan nu bang voor? Wat is nu het ergste dat er kan gebeuren als ik hem wel aan zou spreken? Ppfff en deze gedachten had ik allemaal binnen 1 minuut. Okay, ik ga een paar sec bewust stilstaan en ga voelen wat ik hierin nu wil... Dan verzamel ik mijn moed en draai om... Benieuwd of hij inmiddels weg is of nog op de trottoir staat.. ja... hij staat er nog. Ik voel opluchting dat hij er nog staat en ik de kans krijg om hem aan te spreken.Okay, ik adem diep in en uit, ga voor hem staan en zeg “Hoi”!Hij kijkt me verbaasd aan als ik hoi zeg, alsof hij wil zeggen; wie ben jij?Dan een paar seconden later zegt hij; och Brigit jij bent het. “Ja” zeg ik. ‘Heb je zin en tijd om een bakkie te pakken’ vraag ik!“Ja” zegt hij en we lopen allebei verbouwereerd door hetgeen wat er gebeurd is, naar het dichtstbijzijnde terras.In een volgende fb post zal ik jullie meenemen hoe mijn ervaring was om mijn vader na 18 jaar weer te spreken, anders wordt deze post ook wel heel lang!